Bebek ilk doğduğunda mı daha zor,yoksa yürüdükten sonra mı?

Büyüdükçe kolaylaşıyor mu,yoksa zorlaşıyor mu?

Çocuğunuz varsa,size yöneltilecek en popüler sorular listesinde,ilk 5 ‘te yer alabilecek sorularla karşınızdayım yine :)

İşin garibi ise,en çok  merak edilen konulardan biri olmasına ragmen,cevabının sizi en az tatmin edecek sorulardan olmasıdır çünkü net bir cevabı yoktur.Bazıları için büyüdükçe zorlaşır,diğerlerine göre kolaylarşır.Bazıları 6-9 ay arası perişan olur,diğerleri keşke hep o kadar kalsaydı der.Kimisi 2 yaş civarında en çok zorlanır,başka bir anne ise çocuğu 2 yaşına geldiğinde sonunda kolaylaştı der.

Her zaman dediğim gibi,annelik tecrübe edilmeden anlaşılması mümkün olmayan birşey.Kulaktan duyduklarınız çoğu zaman işinize yarasada,siz yaşamadan öğrenmenize imkan yok.Bebekler bir tip değil ki…Hepsi bambaşka huylarla,karakterlerle doğuyorlar.Kimisinin uykusu çok kötü oluyor,kimisinin yemesi içmesi,kimisi gaz sancından çok çekiyor,diğeri emzirmeden.Zaten böyle olduğu için bu kadar çok paylaşımda bulunuyoruz,herkesin sorunu ve bu soruna çözümü farklı oluyor ve bunu başardığında başkalarına da yardımcı olmak istiyor.Bu yardımcı olma isteği de annelikle gelen enteresan bir huy.

Eğer herkes bu süreci aynı yaşasaydı,bebekler bir kullanma klavuzuyla birlikte gelirlerdi ve herşey çok daha kolay olurdu sanırım:)

Benim en zorlandığım süreç ilk 1 yıldı.

Emir 5 aylık olana kadar,çoğu annenin yaşadığı şeyleri yaşadım.Son raddede yaşanan uykusuzluk,yorgunluk ve emzirme ile kafayı bozma psikolojisi derken,sütüm bitince hormonlarım normale mi dönmeye başaldı nedir,kendimi 6. Ayda daha normal hissetmeye başlamıştım.

Sonrasında ki 6 ayda ise birazcık daha dayanılabilecek bir hale gelen uykusuzluk ve uyutmak için 1-2 saat çocuk sallama aktiviteleri,aşırı yorgunluklar,kendine hiç vakit ayıramama,ilk hastalıklar,’ay ben çocuktan başka birşey düşünemez oldum acaba delirdim mi’ halleri derken, Emir 1 yaşına girdi zaten.

Şu an geriye dönüp baktığımda,hayatımın en farklı,en yorucu ve psikolojik olarak en zorlayıcı yılı,hayatımın en güzel yılıymış :) Ne kadar saçma ve ne kadar her annenin söylediği klişe bir cümle değil mi?O kadar çok söyleniyorki inandırıcılığını kaybediyor neredeyse,ben bile aynı şeyi yüz kere yazmışımdır:)Anne olunca anlıyorsun işte.Bir insanı bu kadar bu kadar delice sevmek alışılması gereken bir psikoloji.Başka bir canlıyla kafayı bu  derece tozutma hali,evlat harici yaşanırsa herkes için tehlike yaratır sanırım:)

Şuan Emir 22 aylık.Yaramaz değil ama çok haraketli,çok meraklı bir çocuk.Söz dinleyen,sorun yaratıcak tutturma huyları olmayan tatlı bir minik adam fakat çoook haraketli.

’ Peki nasıl gidiyor?’ derseniz;Şüphesiz; ’çok şükür,çok iyi gidiyor’ diye cavap veririm.

Peki bu artık yorulmuyorum,sıkılmıyorum,kendime çok güzel vakit ayırabiliyorum,artık oğlum kendi kendini oyalayabiliyor mu demek ,HAYIR.Ne yazıkki değil:)

Hala her gün çok yorgunum,hala hergün off'luyorum,bazen kaçıp gitmek ve sadece uzanıp boş boş tv izlemek istiyorum.Erken kalkma olayına bedenim çoktan alıştı ama psikolojim hala alışamadı,Pazar sabahaları niye 6’da kalkıyoruz anlamıyorum:)Endişelerim her gün artıyor,burnu aksa kalbim acıyor,’doğru mu yapıyorum, yeterli miyim,iyi bir annemiyim düşünceleri’ hiç bir zaman bitmiyor.

Eeee peki neresi kolaylaştı derseniz;

En önemlisi,uyuyorum.Artık geceleri en az 6 saat uyuyabiliyorum.Düzenine alışmış olan,iyi geceler diyince yatan bir oğlum var.

Elinden tutup dolaşabildiğim,koşup oynayabildiğim,sürekli kucakta taşımak zorunda olmadığım,ne istediğini,ne zaman hasta olduğunu,neresinin ağrıdığını,ne zaman acıktığını,ne zaman doyduğunu söyleyen bir oğlum var.

Evet endişelerim hep var ama artık korkmuyorum.Herşeyin zamanla yoluna girdiğini,çocukların hasta olabileceğini,düşebileceğini,ağlayabileceğini biliyorum.Bir davranışını nasıl değiştirebileceğimi,geliştirebileceğimi,yeni bir düzene nasıl geçilebileceğini,oğlumun karakterini,korkularını anlayabiliyorum ve ne mutlu bana ki artık konuşarak onu sakinleştirebiliyorum.

Bebek doğduğu anda anne oluyorsunuz ve bunu tüm benliğinizde hissediyorsunuz fakat bence anneliğe alışmak denen birşey var.Yeni ve çoookkk yoğun bir duygu ve şüphesiz çok büyük sorumluluk.Öyle mi yapmalıyım,böyle mi yapmalıyım diye düşünerek ve tedirgin olarak geçiyor ilk zamanlar.İşte zamanla  alışıyorsun,bu tedirginlikler geçiyor.Ne yapman geretiğini otomatik olarak biliyorsun ve eskisi kadar korkmuyorsun.İşte ben de öyle,anneliğe alıştım.Nasıl bir anne olmalıyım arayışında değilim artık,nasıl bir anne olduğumu biliyorum.Kendi limitlerimi ve kurallarımı  ve benim çocuğuma neyin iyi geldiğini biliyorum.Yinede tüm bu kuralların hergün değişebileceğini ve bunun normal olduğunu da biliyorum:)

En en önemlisi,yanlız olmadığımı biliyorum.Her annenin benim yaşadıklarımı yaşadığını,zaman zaman bunalmanın ayıp olmadığını,çocuğa aşırı ilgi göstermeinin onu şımartmayacağını,her annenin çocuğu için endişelendiğini,büyüdükçe bu endişelerin geçmediğini sadece değiştiğini biliyorum.

Son olarak;en başta sorduğum soruları bana yöneltirseniz;

büyüdükçe kolaylaşıyor fakat bana o en zor gelen ilk zamanlar varya,anneliğin en büyülü ve en muhteşem anlarıydı derim.