Bu aralar sürekli bunu düşünüyorum…

Kardeş şart mı?Gerçekten şart mı?

Kerem yaklaşık 4-5 ay önce,çok yorulduğumuz bir kaç günü takip eden uykusuz gecelerimizden birinde,saat yaklaşık 03.00 civarlarında,Emir’I kucağında sallarken,’2. çocuk filan yok,çocuk faslı kapandı’ dedi.Bende o tahamülsüzlük ve fenalık geçirme halinede ‘kesinlikle sana katılıyorum,deli miyiz?’ demiş bulundum.

Bir kaç gün sonra normale,alıştığımız düzenimize geri dönmüştük.Ara sıra yaşadığımız ve büyüme atağı olarak teşhis koyduğumuz o kabus dolu 3 gün bitmişti ve ben kötüyü 1 saniyede unutma kapasitesine sahip anne beyniyle,kızımız olsa ne tatlı olur muhabbeti yapmaya başladım.Kerem ‘bu konuya konuşup karar verdik ya,ben ikinci çocuktan vazgeçtim,sen de onayladın’ diye bana cevap verdi ve ben ufak çaplı bir şoka girdim.

Nasıl yani?.Bu adam senelerdir kalabalık aile için beni ikna etmeye çalışıyordu,beni 2. çocuğumuz olacağı fikrine alıştıran bile oydu,gecenin bir köründe,yorgunlukla ağzımızdan çıkan iki cümleyleyle anlaşma mı imzalamıştık yani?Nasıl bu kadar ciddi ve kararlı olabilirdi?

Benim şaşkınlığım,Kerem’in daha çok şaşırmasına sebep oldu.

‘E sen hani istemiyordun?’ dedi bana.

Evet ne zaman yorgun olsam,Kerem’i arayıp ‘bu çocuk işi çok zor,ben ikinci çocuk filan istemiyorum,kafayı mı yememi istiyorsun,eğer çocuk istiyorsan git başkasından yap’ dediğim çok olmuştur.Evet Kerem’e kalabalık ailenin güzel olduğunu  fakat benim tek çocuk büyüdüğüm ve bir sorun çıkmadığı konuşmasını da çok yapmış olabilirim fakat bu konuşmaları yaparken bir an bile,ikince kez hamile kalırsam pişman olmayacığımı bilerek yapmıştım.Bu düşüncelerimin hepsi aslında korkudandı,ilk çocuktan nasıl korkulduysa,ikinciden de kokuyordum,çünkü 2. Çocuk da birincisi gibi bambaşka bir düzen demekti ama 2. bebeğimi kucağıma aldığımda tüm korkularımın biteceğini ve iyi ki diyeceğimi bilerek  söylenmişti herşey.İkinci kez aynı aşkı tatmanın ne kadar muhteşem olacağını bilerek paylaşılmıştı.

Ben anneyim ve her anne gibi bazen kendimi diğer günlerden daha yorgun ve tahamülsüz ve fıttıracakmış gibi hissedebiliyorum,fakat sonra o gün bitiyor ve ben herşeyi unutuyorum.Emir gülüyor ve anne beyni herşeyi sıfırlıyor işte.Kerem’le paylaşılanlar ise bu sıkıntılı anlarda paylaşılmıştır.Yoksa bu benim bir çocuğum daha olsun hayallerimin olmadığı anlamına gelmez ki?

Gelir mi acaba?

Bildiğim tek şey,Kerem’in bir çocuk daha istememesi bende ters psikoloji yarattığı.

Böyle büyük bir kararın kapılarını kapaması,benim ikinci çocuğu daha fazla istememe sebep oldu.O istemedikçe ben daha çok istedim,o bana tek çocuk olmanın maddi manevi avantajlarından bahsettikçe,ben kötülüklerinden ve yanlızlığından  bahsettim,o bana Emir bir kaç sene sonra büyüyecek ve tam biz biraz rahatlayacağız ve sonra en başa mı döneceğiz dedikçe ben o an hamile kalmak istedim,herşeyi sildim ve bebeğim olsun ,onu koklayayım,uykusuz kalayım,emzireyim istedim.Biz bu konuyu bir sonuca bağlayamadıkça ben daha çok düşünür ,daha çok ister oldum.

Bunun üzerinden 1-2 aylık bir zaman daha dilimi geçti ve sevgili Kerem,ikinci çocuğu istediğine karar verdi.Battı balık yan gidermiş.Emir’den bir tane daha olsunmuş.Belki kız olurmuş,lüle lüle saçları olurmuş.Erkek olursa,Emir’İn en yakın arkadaşı olurmuş.

Ben tekrar şaşkınlıktan kalakaldım.İçimi bir korku kapladı.En başa mı dönecektik yani?Yine hamilelik,yine yeni doğan süreci,lohusalık,kilo alma,kilo verme….gitti sana en bir buçuk yıl.Buna hazır mıydım?Hayır değilim.

Peki Emir hazır mı?Abi olacak kadar büyümedi ki o daha,kendisi bebek.Hem ben başka bir canlıyı Emir kadar nasıl severim?Seveceğimi biliyorum,ikinci kez anne olanlar hep öyle diyor ama ben kimseyi Emir kadar çok sevmek istemiyorum ki.Bu  his sadece ikimize özel olsun istiyorum.

Hem ben Emir’in,ikinci çocuğun gelişiyle kendini ikinci plana atılmış hisstmesine,onu kıskanmasına hazır mıydım?Minik bebeğimin kendini bir saniye bile kötü hissetmesini istemiyorum ki ben.Aman ne ikincisi ya,bir tane neyimize yetmiyor,herşey rahatlamışken,kolaylamışken,bir daha mı?

Klasik kadın psikolojisi,sonuç olarak Kerem isteyince ben vazgeçtim:)

Şimdi mi?Şimdi bu konu konuşulmuyor fakat hep düşündürmeye devam ediyor ve çok yakın çevremize katılan yeni bir bebekle benim aklım iyice karıştı,çünkü annelik hormonlarım şaşırmaya başladı.

O minnicik elleri,ayakları gördükçe,sarıp sarmalayasım,kucağımda uyutasım,içime sokasım geliyor.Sadece bunlarla kalmıyor,hamile kalma isteiği,bir bebek daha yapma, gözünün içine saatlerce bakma ve göğüsümde 24 saat uyutma istediğim almış başını gidiyor.Sonra onlarla vedalaşıp eve dönüyoruz,Emir’i alıp yatağına yatırıyoruz,iyi geceler diyip odadan çıkıyoruz,ayaklarımızı uzatıp oturuyoruz ve aklıma onların şuan da ne yaptıkları geliyor.Uyumuşmudur acaba diyorum.Çok yorgun gözüküyorlardı diye düşünüyorum,Emir’İn ilk aylarını hatırlıyorum ve kokuyorum.Sonra Emir’in,ben kucağıma bebeği aldığımda ki bana mahsun mahsun bakışı aklıma geliyor,içim burkuluyor.Daha çok korkuyorum.Korktukça vazgeçiyorum.Emir’e sen benim bitanemsin derim hep,daha bir içten söylüyorum,hep birtanem olarak kalıcaksın diyorum,üstüne gül koklamak istemiyorum.Koklayarak öpüyorum.Sonra 2- 3 çocuklu birini görüyorum,kendime kızıyorum,ne tembelsin,ne korkaksın diyorum…Başka bir hamile haberi alıyorum,içten içe özeniyorum.Özendiğime  inanamıyorum.Kendime yine kızıyorum.

Diyorumda diyorum,düşünüyorumda düşünüyorum.Karar vermeye hiiiiiçççç hazır olmadığımı,bu düşüncelerin arasında bir kez daha anlıyorum.Daha hazır değilim diyorum,acelem yok diyorum,karar vereceğim zamanın geleceğini kendime hatırlatmaya çalışıyorum,herşey yolunu bulur diyorum.Sonuca bağlamaktan vazgeçiyorum ve şimdilik,4 kişilik ailemizin (Paşa’yla 4) tadını çıkarıyorum.