Biz anne-bebek sınıflarını bırakalı yaklaşık 3 ay oluyor.Emir 7 aylık olduğundan beri aralıklarla 2 farklı yere gitti.İkisininde oyunları ve ortamı farklıydı,ben ikisini de sevdim.Emir’in çok iyi vakit geçirdiği zamanlar oldu fakat genelde sadece uzaktan gözlemlediği,kucağımda durmak sitediği ve yapılan aktivitelere katılmak istemediği de çokca zaman olmuştu.

Ben buna zamanla alışacağına ve bu şekilde sosyalleşeceğine karar verip götürmeye devam ettim.Fakat 17 aylık olunca,işler değişti.

Bir yere hafta iki gün toplamda 3 buçuk saat gidiyorduk.1 gün daha planlı aktiviteler,diğer gün ise serbest aktivite.Serbest günlerde çok problem yaşamadık ama planlı aktiviteler(kitap okumak,boya yapmak,dans etmek…gibi) belli bir süre sonra Emir bey’in sinirlerini bozmaya başladı.Sevdiği bir aktivite varsa tamam,yoksa ‘hadi gidelim’ modunda,okulun kapısına doğru ilerliyordu.İlk yarım saat herşey güzel gidiyordu.Kendine belirlediği oyuncaklarla oynuyor,merhaba şarkısı söyleniyor,kendisi de buna katılıyor,gülüyor.Sonrasında boyama,çizme yada mıncırma oyunları varsa keyfe devam ama iş çember kurup öğretmeni dinlemeye geldiyse(ki bu sıkla oluyor) beyimiz bunu reddetmeye başladı.Ben hep aklını dağıtıp yada bir müddet kalabalıktan uzağa götürüp sakinleştirdim ve içeri dönmek için ikna ettim.Fakat bir gün,bence 2 yaş sendromunun baş göstermesi ile birlikte kapının önünde kendisini yerlere atıp ağlamaya başlayınca,dayanamadım,dersi yarım bıraktık ve çıktık.Çıkar çıkmaz bizimki kahkahalar atıp koşmaya başladı,fakat bu sefer ben başladım ağlamaya.Kafam karıştı,moralim bozuldu,çocuğumun bir problem olduğunu düşündüm.Niye herkesin çocuğu mutluyken benim ki gitmek istiyorudu?Ben mi yanlış birşey yapmıştım?Acaba götürmeye devam mı etmeliydim yoksa oyun grubu macerası son mu bulmalıydı?İçimde ki ses,Emir istemiyor ve birdaha gitmeyeceğiz dese de ben annelik iç güdüsüyle,olayı olduğundan biraz daha fazla büyüterek,bilen birine danışmaya karar vedim.Bu sayede Uzman Psikolog Iraz Toros Sunman ile tanıştım.

Amacım,beni anlayacak,tavsiye verebilecek ve konuyu benim kadar ciddiye alacak birileriyle konuşmaktı.Kendisiyle bir görüşme ayarladık ve Kerem ile gittik.Iraz hanım’a durumu anlattım, hem bu okul grubu olayı ile hem de Emir’in düzeni ile ilgili bir çok soru sordu.Cevapladık ve sonuç olarak konu ile ilgili uzmandan fikir almış olduk ve çoook rahatladık.Kerem’İ bilmiyorum ama benim üzerimden yük kalktı diyebilirim:)

Iraz Hanım’ın bize tavsiyesi,Emir'i zorlamam yönünde oldu.Kendisinin daha çok çok küçük olduğunu,hatta bebek olduğunu,karakter olarak da  anlatılanlara göre çok temkinli,garantici ve daha çekingen bir çocuk olduğunu,oyun gruplarının çocuklara keyif vermesi gerektiğini,gitmesse hiç birşey kaybetmeyeceğini,eğer çocuk istemiyorsa bu tarz bir aktivitenin amacına ulaşmadığını ve Emir gibi küçük bir bebeği zorlamaya ve alıştırmaya çalışmaya gerek olmadığını söyledi ama tabii ki kararı bana bıraktı ve götürmeye devam etmek istersem götürebileceğimi de ekledi .

Bu konuşmadan sonra Iraz Hanım,Emir ile de tanıştı.Belki 2 yaşından sonra oyun gruplarını eğer istersem tekrar deneyebileceğimi olmassa 3'e kadar bekleyebilceğimi,3'ten sonra gitmesinin gelişiminde önemli olduğunu fakat şu an onu mutlu etmiyorsa çok da önemli olmadığını belirtti.Kendisinin bu konuda ki fikirleri iç sesime tercüman oldu.Bu görüşmede kendisine biberondan emziğe,yemeklerinden oyunlarına,gün içindeki aktivitelerinden uykusuna ve iki yaş sendromu karşısında nasıl davranmam gerektiğine kadar bir çok konuda da danıştım.Neleri farklı  yapabileceğim ile ilgili ufak ama önemli ipuçları aldım.İnanın ilaç gibi geldi.

Sonuç olarak biz Emir ile derslerinize devam etmeme kararı aldık,bir süre daha sadece anne oğul vakit geçireceğiz ve sadece parklarda ve gezmelerde sosyalleşeceğiz.

İşte size ,bir kadının anne olduktan sonra,önceden gülüp geçebileceği,aman amma abartıyor,allah başka dert vermesin diyip dalga geçeceği konuları,anne olduktan sonra bu kadar ciddiye alıp,olabildiğince yoğun ve ciddi yaşayabileceğine dair güzel bir örnek:)

 Her çocuk bambaşka.Bazen doğru olduğunu düşündüğünüz her fikir,her çocukta işe yaramayabiliyor.Bu yüzden,her hangi bir konu ile ilgili kafanız karıştıysa,belki çok önemli olmadığını bilseniz de düşünmeden edemediğiniz ya da ne yapacağınıza karar veremediğiniz bir konu kafanızı meşgul ediyorsa,bir uzmana danışmaktan çekinmeyin.Çok çok iyi geliyor.

Herkese sevgiler… :)