Hayatı ne kadar çok planıyoruz değil mi?

Şu zaman şunu yaparım,bu zaman bunu yaparım.2 sene içinde şöyle olsa,bu süreçte bunu yaparım.

Bir de sürekli bir bekleyiş var.Bu planların gerçekleşmesini bekleyiş.Sanki mutluluğumuz bunlara bağlıymış gibi.

''5 kilo versem kendimi çok seveceğim.Okulum biterse artık rahatlayacağım.Evlenirsem evde huzurum olacak.İşim istediğim gibi olursa harika olucam.Bir çocuğumuz olsa ailemiz tamam olacak.Endişelerimden bir kurtulsam,iç huzuruma kavuşacağım.İstediğim yerde yaşarsam,işte o zaman mutlu olucam.''

Ben son zamanlarda şunu farkettim.Ne yazık ki,tüm isteklerimiz ve beklentilerimiz gerçek olsada,mutluluğumuzu bunlara bağladıımız sürece hiç bir zaman tamamen mutlu olmayacağız.

Hayatım boyunca bu cümleleri kuran bir insan oldum ben.Tamamen mutlu olmam için hep bir sonraki adımda başarılı olmam gerek sandım.Şanslıydım,mutlu olabilemk için kendime koyduğum hedeflerin bazıları gerçekleşmeye başladı ve bu bir süre kendimi kandırmamı sağladı.Fakat belli bir süre sonra,içime dönüp baktığımda aslında hiçte değişmediğimi gördüm.Bazı istediklerimi elde etmiş olmam,çok şükrediyor olmam,hayatımı seviyor olmam demek,sıkıntılarımdan endişelerimden kurtuldum ve artık kendimi muhteşem hissediyorum demek değildiki...Hem gerçekleşmeyen de daha çok plan vardı ve sanki hep bir şey eksikti.Sanki beni tamamen mutlu olmaktan alıkoyan birşey vardı.

Ben senelerce bu hissi birşeylere bağladım.Bu yüzden olmuyor,şu yüzden böyleyim dedim.Sonra farkettim ki;her gün gerçek bir kendini kabullenme,iç huzur ve eksikliklerimle kendini sevebilme hissiydi aradığım.O zaman bunu niye dışarda arıyordum ki?

Bunu farkettim de ne oldum diye sorarsanız eğer?Hiiiiiççç...

Hala plan yapmaya devam ettim.Emindim çünkü,hatta bu sefer eksiği bulmuştum.Bu eksikle ilgili yapabileceğim ve geliştirebileceğim çok şey vardı.Şunu yapabilirdim mesela yada bunu değiştirebilirdim.Herşey yoluna giriyordu,hissediyordum.

Herşey olacağına varıcak lafı varya hani,herşeyi ona bağlamamalıydı belki?Belki 'başka bir plan' yoktu,planı BEN yapmalıydım.Kuralları ben koymalıydım.Başından beri burada hata yapıyordum ben,emindim.Hep kadercilikti benim sorunum.Doğruysa olur,hayırlısıysa olur,yeterince istersen olur,doğru zaman gelince olur.E peki olmuyorsa?O zaman düşünce sistemimi değiştirmekti mantıklı olan.

Ta ki,'bazen ne yaparsan yap,olmayınca olmuyor' u farkedinceye kadar.Evet emekler karşılıksız kalmıyor ve isteyince çok şey oluyor,çok şey gelişiyor,yenilikler seni buluyor,çok şey değişiyor,hatta sen değişiyorsun,içinden birşeyler yerine oturuyor ama hani bir nokta var ya,kırılma noktası.Sanki bir gün o nokta bir insanla veya bir tesadüfle kırılacak ve işte o zaman asıl hakettiğin değişim yaşanacak.'Dışardan farkedilebilen o büyük değişim'.

İşte bu değişimi beklemeye ve birşeyler yapmaya devam ederken,bir gün bambaşka birşey oldu.Beklenmedik birşey.Yönümü 'yine' değiştiren birşey.Kırılma noktasını artık görebiliyor fakat sadece dokunamıyorken,bu noktayı gözden yine tamamen kaybetmemi sağlayan birşey.İyi birşey.Hatta daha iyi birşey.

Sonra durdum.Düşündüm.Vazgeçtim mantıktan,planlardan.Kabul ettim.Bazı şeyler olmuyorsa,gerçekten bir sebebi var!Bazı şeyler olması gerektiği zamanı bekliyor.Bazı şeyler olmuyor çünkü daha iyi bir şey olmayı bekliyor.

Belki saflık bu?Hatta o meşhur Pollyannacılık.Fakat benim hayatım hep bu tarz örneklerle geçtiyse ve sonu hep daha iyi olduysa eğer,insanlar tarafından olmadığın biri gibi algılanmanın bile ne önemli vardı ki?Ne düşünürlerse düşünsünler,değil mi ama?

Sizde boşverin gitsin.Siz de,şu an yaşamanız gereken şeyi yaşıyorsunuz.Şimdi,olması gereken bu olduğu için burdasınız.Mutlu olmak için,dönüm noktanızı yaşamayı beklemeyin.Plan yapmayın.
Şimdi mutlu olun.Bazen hiç bir sebep göremesenizde,deneyin.Planlarınız ise yarısı gerçekleşmeyek,bunu bilin.Hayalleriniz demiyorum,sakın yanlış anlaşılma olmasın.Planlarınız.Hani şu zaman şu olsun,bu bitince şu başlasınlarınız.Hayat çok güzel süprizlerle dolu.Sizi bir duvardan ötekine vuran,dünyanızı sarsan,gülmekten krize sokan,kimi zaman gözlerinizden yaş kalmayıncaya kadar ağlatan süprizlerle dolu.

Hepimiz bazen iyisiyle kötüsüyle  'hayatımızın aldığı hale' inanamıyoruz değil mi?

Ben artık herşeyin,şimdi göremediğiniz daha iyi günlerimiz için yaşandığına gönülden inanıyorum.

Hadi şimdi hep birlikte,nefes alalım ve inanalım!

Umudumuzu hiç bir zaman kaybetmememiz dileğiyle.Sevgiler....