Her annenin kendine göre bir düzeni var elbette.Kimisi daha rahat olmayı  ve bebeği kendine uydurmayı seçiyor,ben ise bebeğin hayatına adapte olmayı seçenlerdenim çünkü bu benim kişiliğime ve önceliklerime daha uygun.Bence bu noktada en önemlisi,her annenin kendi kişiliğine ve iç rahatlığına göre bir tercih yapması,her gün 7'de evde olup çocuğunu yatırıp içinize fenalıklar basıcak,biraz daha gezin yada biraz daha oynayın,bence daha iyi,çünkü biz mutluysak ve huzurluysak,bebeklerimiz de mutlu:)

Benim için rutin ve düzen öğrenilmiş birşey olmadı,iç güdüsel olarak,kendiliğinden oluştu.Emir'in uyku saatleri her zaman belliydi.Bu saatleri Emir belirledi ben ise saatleri sabitlemekte kendisine yardımcı oldum.2 aylık olduyktan sonra ne zaman gece uykusuna geçiş yaptığını biliyordum.Saat 7 dedin mi yatıyordu ve  gündüzden daha uzun uyuyordu.Biz bu saate göre,her akşam babasıyla 6.30'da önce odasındaki gece lambasını yakıyorduk,sonra dönencesindeki müziği açıyorduk.Ben üzerini çıkarırken,Kerem banyosunu hazırlıyordu,onu yıkıyorduk,odasına getirip üzerini giydirip,öpüp koklayıp,emzirip yatıyorduk.Emir her akşam 7'de yatağında oluyordu.Bu düzen sayesinde bir kaç ay içerisinde,odanın ışığını loşlaştırıp,müziğini açınca,Emir aynı saatlerde uyanmaya başladı.10'da kalkarken,bu saati 12'ye çekti.Sonra emzirme veya mama,3 saat daha uyku.Sonrası artık süpriz:)

Büyüdükçe uyku süreleri uzadı,emzirmeler biberonla,dönence müziği başka müziklerle ve daha sonra sessizlikle, yer değiştirdi.Uyku saatleri akşam 7'den 7 buçuğa,daha sonra 8'e uzadı,sallamalara ve ağlamalara göre uykuya dalma süresi değişse de,Emir yaz kış hergün aynı saatte banyo yapmaya ve ayına veya yaşına göre update olan rutinimizle yatmaya devam etti.Öğle uykuları 3'ten 2'e sonra da kendi tercihine göre 1 kereye düştü.

Akşam uykularında,her zaman evinde ve kendi yatağındaydı.(5 aylıktan sonra uyduğunu tek yer anneannesiydi,çünkü o da benim rutinimi uyguluyordu)Öğle uykularında özellikle ilk 7-8 ay dışarda da uyudu,fakat daha sonra evde uyuduğunda daha uzun uyuduğunu farkedince,onu da elimden geldiğince evde uyutmayı tercih ettim.Hala dışarda bebek arabasındaysa,öğle uykusunu 1 saat uyuyor ve tüm gün huysuz oluyor,evde uyursa 2-3 saatten önce uyanmıyor.Yeni yeni tanıdığı evlerde de uzun süre uyumaya başladı,ki bundan çok mutluyum:)Uykudan önce ve sonra neler yiyeceği,ne zaman oynayacağı 13-14 aylık olana kadar hep belliydi.

Bu tüm bunlar bana ne kazandırdı diyer soracak olursanız?

Ben bu düzenin Emir'İ her zaman daha güvende hissettirdiğini düşündüm.Bir sonraki adımda ne olacağını bilmesi onun kolay bir bebek olmasını sağladı.Emir'in uyku eğitimiyle çok uğraştım tabi ki,fakat yinede 14 aylık olduğundan beri,(tatillerde bozulsa da) hep kendi kendine uyudu.Bu süreçte bile uyumayacağım diye hiç inatlaşmadı,senin kucağında uyuyacağım diye tutturdu.

Bugün 25 aylık ve hala uyku vakti dedik mi direk iyi geceler diyip yatağına gidiyor.Bizim yatağımıza gelmeye hiç çalışmıyor,hep odasında ve 11'e kadar bizimle oturmak isteyen bir çocuk hiç olmadı.Yemek inatlaşması da hiç yaşamadık.Hastalıklar,oluşan damak zevki ve büyümesi gibi şeyleri tabii ki saymıyorum,çocuk robot değil elbet:)Fakat mesela bugün bile TV izlerken veya telefonla oynarken(ki bunları çok çok seviyor) 'bitti' dediğimizde hiç ağlamaz,kızmaz,tamam der,hatta uyku vakti diyince gider tv'yi kendi kapatır.Bilir ki bu kadar ama sonra yine izleyecek yada oynayacak.

Emir bugün biraz utangaç,düzeni seven,güler yüzlü ama son bir kaç aydır iki yaş sendromu dolayısıyla gıcık bir çocuk haline dönüştü:)))Fakat bebeklik döneminde hem iç güdüsel olarak başlattığım,sonradan ise okuduğum kitaplarda ki ipuçlarıyla çoğu süreci çok kolay ve sakin geçirdik.Bakmayın uyuz desemde,bugün hala kolay ikna olan bir çocuk olduğunu düşünüyorum.

Benim içim,her akşam 7'de evde olmaktan dolayı hep huzurluydu,bugün de en geç 8.30 dedik mi yataktayız,çünkü babası da ben de inanın böyle daha mutluyuz:)Öbür türlüsünün düşüncesi bile bana hep çarpıntı veriyor:)AVM'lerde gece 9'da bebek arabalarında yarı uyuklayan çocukları görmek beni hep üzüyor niyeyse,kucaklayıp yatırasım geliyor:)Bana neyse:)Öbür türlüsü yanlış olduğundan değil,ben öylesini yapamadığımdan sadece.Emir'in  bildiği şeyleri yaşaması beni de sakin tuttu,kendime güvenimi arttırdı ve anneliğe bence daha kolay alışmamı sağladı.Ne yaşayacağımı,yaptıklarımın ne sonuç verdiğini ve düzenimi bilmeyi sevenlerdenim:)

Siz de benim gibiyseniz ve kendinizi bebeğinizin hayatına uydurmayı seçen taraftaysanız

Tracy Hogg ve Dr. Harvey Karp'ın kitapları bana anneliğimin her alanında çok yol gösterdi ve yardımcı oldu.Sizlere de tavsiye ederim.

Sevgiler :)