İkinci kez hamilelik
02:12
Merhabalar,
Buraya ikinci çocukla
ilgili yazdığım herşey,acabadan ve kararsızlıklardan oluşuyordu,bu yüzden,şuan
buraya gerçekten ikinci çocuğa hamile olarak yazdığıma inanamıyorum.Hatta
ikinci çocuğuma hamile olduğuma inanamıyorum.
Bu hamilelik tamamen süprizdi,bu sebeple psikolojisi benim için ilk hamileliğimle hem çok farklı,hem de çok aynı.
Farklı olmasının en büyük
sebebi,tabii ki yaşattığı şok etkisi!Planlı hamileliklerde bile,ilk haberi
aldığınızda şoka giriyor ve bu fikre inanmanız bir kaç günü buluyorken,hiç beklemediğiniz
bir zamandaki şüphelerinizle ’yok
canımmmm mümkün diiilll’ diye kendinizi rahatlatmya çalışırken,bir anda
kendinizi elinizde pozitif bir sonuçla buluverince,konuşmak bile epey zaman
alıyor.Bizim için öyle oldu.
Kerem de ben de bir süre
konuşamadık ve hiç ama hiç inanamadık.Düzenimizi oturtmuş ve tek çocuklu aile
olmaya bu kadar alışmışken,bu da neydi?Benim düşüncelerimi ‘kardeş şart mı?’
başlıklı yazılarımdan zaten
biliyorusunuz.
Sonuç mu?Bugün 15 haftalık
hamileyim ve hala inanamıyorum.
İlk hamileliğimle bu
hamileliğimin farklarına devam edecek olursam,şok etkisinden sonraki en büyük
farklılık,bu hamileliğimi kimsenin ciddiye almaması.Ben dahil.
Emir bey sağolsun,olaydan
habersiz,her gün daha da hareketli ve beklentileri hergün daha da artıyor.İki
yaş sendromumuz nöbetler halinde gelip gidiyor ve benim tahamül sınırlarım ilk
kez bu kadar zorlanıyor.Ayrıca hastalıklar,herşeyi annemle yapıcam dönemine
giriş artı hiç susmamacasına sorulan sorular ve anlatılanlar derken,ben
hamileden çok Emir’in kölesi modunda geziniyorum.Akşam Emir’i yatırır yatırmaz
ben de koltuğun üzerinde perişan halde uyuya kalıyorum.
5. haftamdan 14. Haftama
kadar süren şiddetli mide bulantılarım bu hamileliğimde de beni yanlız
bırakmadı.Beni en en en çok zorlayan kısım ise buydu sanırım.Fakat en
azından,insanların beni birazcık daha önemsemesine ve hamile olduğumu
hatırlamalarına yardımcı oluyordu.İnsanlardan kastım,eşim,annem ve babam.
Son10 gündür mide
bulantılarımın son bulması ve benim yemek yemeye başlamamla,kendileri hamile
olduğumu tekrar unutmuş durumda.Ben ilk hamileliğimdeki ilginin aynısını,hatta
daha çok yorulduğum için daha çok ilgi ve merhamet ve masaj beklerken,kendilerinin
kaç haftalık hamile olduğumu bildiklerini bile sanmıyorum.
İlk hamileliğimde hepsi
herşeyi ezbere biliyordu.Bütün doktor randevularına birlikte gidiliyordu,bir
heyecan,bir alışveriş,bir mutluluk.Bu sefer tık yok ne yazık ki.Sevgili arkadaşlarım
da aynı şekilde,onlarda da ilk hamilelikteki heyecanın ‘h’ si yok.Herkesde bir
ne yaşayacağına bilme rahatlığı var.Anlıyacağınız bu ikinci hamilelikte ilgi
alaka sıfır.İşin kötüsü benim de eskisi kadar kapris yapmaya vaktim yok,aklıma
bile gelmiyor.Şunlara bi küseyim bi kapris yapıyım diye plan kurup,sonra neye
kızdığımı ben bile unutuyorum.Geçenlerde bir anda ağlamaya başlayıp,ben niye
böyleyim diye kendimi sorgulayıp,sonradan ‘aaa hamileyim,hormonlardaaaaaannnn’
diyerek hamile olduğumu kendime hatırlattım.
Hamile kıyafetlerim
hazır,oğlum olucaksa çocuğumun bile kıyafetleri hazır.Hepimiz Emir’in
psikolojisini düşünüyoruz,ikincinin nasıl biri olacağını kimse merak etmiyor.Fakat
ben bu haksızlık işine son vermeye karar verdim,şu saatten sonra kaprisleri ve
mızmızlanmaları arttırıyorum,başka türlü olmıycak.Yazık diil mi benim ikinci
çocuğuma?
Hadi şimdi benzerlikleri
konuşalım birazda.Enteresan bir şekilde,hamileliğim birebir aynı
gidiyor.Aynısının tıpkısı.Mide bulantıları,bulantının süresi,cinsi,hepsi aynı.İğrenç
bir perişanlık hali,mide bulantısının geçmesi için göz yaşlarıyla edilen
dualar.Moral bozukluk hallerim,korkularım,depresif hallerim aynı.Hatta geçen
seferki gibi 2-3 gün sürüp geçiyor,sonra bir hafta rahatım.Diş eti kanamalım ve
diş ağrılarım aynı haftada.Yorgunluklarım,erken yatmalarım aynı.Şimdidiye kadar
beni şaşırtan birşey olmaması çok enteresan geliyorJAynı zamanda beni rahatlatıyor.Fiziksel
olarak korkularım çok azaldı.Hangi ve ne kadar ağrı sızı normal biliyorum.Ne ne
için oluyor biliyorum.Daha tecrübeliyim.Kafam karışık değil,ne almam gerek,ne
zaman neyi yapmam gerek biliyorum.Bunları hiçç düşünmüyorum ve deli gibi araştırma
yapmıyorum.Kiloyu yine kafaya takıyorum fakat karnım çok mu büyüyecek,ne zaman
kilo almaya başlarım,göbek deliğim dışarı çıkıcak mı,belim ağrıyacak mı? gibi
soruların cevaplarını aşağı yukarı biliyorum.
Bu sefer yeme içme
kısıtlamaları beni daha çok zorluyor nedense.Kötü alışkanlıklar hamilelik
öğrenildiği an sonlandırıldı ama bu sefer canım istiyor,yapmamam gereken
şeyleri doğurup,bir an önce yapmak istiyorum,daha sabırsızım.O krem,şu ürün
araştırıp titizlenmiyorum,ne almak ne kullanmak istediğimi biliyorum,neye dikkat
etmem gerektiğini biliyorum.İçim daha rahat,kendime ve fikirlerime güveniyorum.
Endişelerimden de
sıyrılmayı başarırsam daha huzurlu bir hamilelik geçireceğime inanıyorum.Emir’e
kötü birşey değil,yiyi birşey yaptığımı biliyorum,hiç tecrübe etmediğim
kardeşliği çocuklarım sayesinde tecrübe edeceğim için çok mutluyum.Şimdi Emir
kadar sevemeyeceğimi düşündüğüm halde,doğru anda deli gibi aşık olacağımı
biliyorum.İki çocuğa bakamayacağımı düşünsemde,bakıcağımı biliyorum.Hiç
birşeyin şuan gözüktüğü kadar korkutucu olmayacağını biliyorum.Yinede
korkuyorum....
Sonra şükrediyorum,yeterki
sağlıklı olsun diyorum,birazcık vakit bulursam uyuyorum ve daha iyi
hissediyorum...
Bizden şimdilik bu kadar :) Sevgiler...
0 yorum