Uyku Eğitimi -1-
10:56
Evettt sonunda bizim için beklenen an geldi.Aylardır düşünme ve bir vazgeçip bir karar verme gel
gitlerinden sonra,kesin kararımı vermiş bulunuyorum.
Emir’e uyku eğitimine başladım.Bugün 7. Günümüzdeyiz.Yani tam bir hafta oldu.
Size uzun uzun uyku eğitimi yöntemlerinden
bahsetmeyeceğim.İnternette ufak bir araştırma sonucu,bolca fikriniz oluyor zaten:)Bu sebeple ben size bunları en baştan
açıklamayacağım ama bizim bu bir haftada neler yaşadığımıdan bahsedeceğim.
‘Emir ve gece uykularımız’ başlıklı yazımda,Emir’in uyku düzeninden ve yaptıklarımızdan
bahsetmiştim.O yazımdan bu yana pek çok şey değiştiği için,tekrar anlatayım.
Öncelikle Emir'in düzeni kısaca şu şekilde.Sabah 6'da kalkıyor,saat 9 olduğunda sabah uykusuna yatıyor.Bu uyku 1 saati geçmiyor.Eskiden 12'de tekrar uyumak isterdi,artık 3 gibi tekrar uyuyor,o uykuda 1 saat sürüyor,sonra akşam 7'de gece uykusuna yatıyor.
Bizim yaptığımız en iyi şey,Emir doğduğundan beri ona
bir uyku rutini oluşturmamız olmuş.Bunu araştırarak veya bilerek
yapmadım,sadece bir düzeni olmasını istedim,sonradan gördüm ki çok iyi
yapmışız.Çünkü bir bebeğin uyku saatinin olması,o saat geldiğinde hep aynı
şeylerin yapılması(banyo,müzik,mama,nini…gibi),onun artık uyku vakti geldiğini
anlamısına yardımcı oluyor.
Yaptığımız en iyi ikinci şey ise,Emir 4 buçuk
aylıkken,odamızı ayırmamız ve onun kendi yatağında yatması oldu.
Yaptığımız kötü şeylere gelirsek;tabii ki herkesin en büyük derdi,sallamak:)Ben sallamaya çok
karşıydım ama nasıl olduysa oldu işte.Bunu çoğunluğumuz yapıyoruz
sanırım,elde olmadan,refleks olarak,hatta farketmeden başlayan minik sağa sola
hop hoplarımızın,bebeğimizin uykuya dalmasını kolaylaştırdığını
görünce,bunu devam ettiriyoruz.Fakat bir kaç ay geçiyor ve bir
bakmışsınız,kucağınızda 10 kiloluk bir bebekle bir sağa bir sola,ter içinde
zıplıyorsunuz.Emir uyusun diye geliştirdiğim sallama taktikleri her türlü spora bedel.İç bacak,sırt,bel,üst bacak hepsi aynı anda çalışıyordu maşallah:) Emir 11 kiloya
ulaştığında ve uykuya dalması uzun sürmeye başladığında,ben,annem ve Kerem
üçlüsü olarak her gece ne olur çabuk uyusun duaları eder olmuştuk.Hepimizin
kolları ve boynu kas yaptı ve ağrıyla bütünleştik.
Yaz tatilinden döndükten sonra,’asla yapmam’ dedğim bir şeyi
daha yapmaya başadım.Artık fiziksel olarak dayanamaz boyuta geldim ve Emir’i ayağımda
sallayarak uyutmaya başladım.İlk başta mucize gibi görünen bu taktik,üç hafta
sonra Emir’in bu duruma da alışmasıyla tekrar bir işkenceye dönüştü.Bir bebek bir saat ayakta sallanır mı?Valla sallanırmış,ben sallıyordum.
Gece beslenmelerimiz,6. ayda bitmişti ya hani,öyle yazmıştım.Bitmemiş,geri
döndü!İhtiyacı olmadığını bilsemde,Emir acıktı diye ,gece uyandığında mama
verir oldum tekrar.Öylede iştahlı içiyor ki….
Bir de kıyamama durumu var tabii…Oğlum ağlamasın,daha kaç
sene kucağımda sallayacağım ki sonuçta?Koynumda uyusun kuzum.Ah canım,ah
balım…Bir de kendime güvenemiorum tabi.Bana ihtiyacı varken onu yanlız
bırakamam,ağlarsa dayanamam ki korkusu,vicdan azabı,ve bunun gibi milyonlarca
düşünce kafamda.
İşte biz böyle durumlardayken tam 9 gün once,BEBEKYAPIM,BAKIM,ONARIM isimli blogda ki,’1 yaş sonrası uyku eğitimi’ isimli yazıyla
karşılaştım.Bu yazı bana nasıl iyi geldi anlatamam.Kafamda ki bir çok soru
cevap buldu ve ben ikna oldum.Yazılanları resmen ezberledim diyebilirim.Eren Hanım'a çok teşekkür ederim.
Bu yazıyı okuduktan iki gün sonra,aslında böyle bir şeyi planlamamışken,Emir’in
yatmadan once ki mamasını yedirirken,kendimi dua ederken buldum, ‘Allah’ım ne
olur bu gece uyuması 1 saatten az sürsün’.Sonra bir anda okuduklarımı
hatırladım,bir kararlılık hali ve güç geldi,’tamam dedim,bu işe şimdi
başlıyoruz.1 saat ayakta sallayacağıma,1 saat başında otururum.’ dedim ve
başladık.
Rutinimiz ve yatağımızı ayırma işi zaten cepteydi,geriye bir
tek dayanmak,sabır,istikrar kalıyordu.Aaaa bir de en önemlisi,gece beslenmesini
kesmek.
İlk gün,zor oldu haliyle.Aldım sandalye mi oturdum yanına,ağlamıyor
ama durmadan mızırdanıyor.Sürekli ayağa kalkıyor,kucağıma gelmek için bana uzanıyor,ben
ise o kalktıkça yatırıyorum.Derken darken 1 buçuk saat sonra,söylene söylene uyuyakaldı.Salona
Kerem’İn yanına gittiğimde Emir’i kaldırıp yatırmaktan belim kopmuş ama bende
ki zafer sevinciyle hiç birşey umrumda değil :)
İkinci gün,sabah uykusuna dalması çok zordu.Çok ağladı,uyuması 2 saat sürdü fakat sonuç olarak uyudu.Ağladıkça uyguladığım taktik,once kafasını okşamak,ninni söylemek,konuşmak,öpmek,işe yaramazsa ve 5 dakikadan fazla zamandır çok çok fazla ağlıyorsa,kucağıma alıp kafasını dağıtmaya çalışıyorum.Kucağıma gelir gelmez genelde ağlamayı kesiyor.Birazcık sakinleştirdikten sonra tekrar yatağına koyuyorum.
Aynı gün öğlen uykusunda ağlatmak istemedim,dışarı
çıktık,pusetinde gezerken uyuyakaldı.Gece uykuya yatmamız ise,uyku rutininden
sonra yaklaşık 1 saat sürdü.Ağlamadı.Türlü türlü şaklabanlıklar
yaptı,kandırmaya çalıştı:)
Üçüncü,dördüncü ve beşinci günler ise birbirine çok benzeyen deneyimler yaşadık.Ortalama
yarım saat ile 45 dakika arasında ağlamadan fakat türlü türlü yine ve yeni
kandırma taktikleri uygulayan Emir ve sandalyesini yatağın yanından odanın
ortasına terfi ettirmiş bir anne ile uyku eğitimini başarıyla tamamladıJ
Altıncı gün ise,sanki en başa dönmüş gibi olduk.Çok
ağladı,uykuya dalması 2 saati buldu,hem gece uykusında hem gündüz uykusunda.Tam
bu işi kabullendi,yavaş yavaş süre kısalıyor derken,ne oldu tam olarak çözmüş
değilim.Tahminlerim bayramın 2. günü olması sebebiyle gezmelerimizden dolayı öğle
uykusu uyumaması,çok yorulması ve artık benim kucağımda yada ayağımda sallayarak uyumadığını
farkediyor olması..Açıkçası biraz hevesim kırıldı ve moralim bozuldu diyebilirim.
Fakat olumlu gelişmeler olduğunu kendime hatırlatıp mutlu
olmaya çalıştım çünkü bence gelişmeler hafife alınacak şeyler değil
.Birincisi,gündüz uykularını daha uzun uyumaya başladı,ikincisi ise geceleri ya
hiç uyanmıyor ya da en fazla 1 kez uyanıyor.
Yedinci gün yani bugün,güne ise harika başladık.Çünkü dün
gece Emir en son 00.00’da ağlayarak uyandıktan ve zor bir şekilde uyuduktan
sonra sabah ben gözlerimi açtığımda saat 08.30’du ve Emir hala uyanmamıştı!O
kadar şaşırdım ki,korktum,birşey oldu sandım,odasına girdim mışıl mışıl
uyuyor.Fakat biz uyanınca,Paşa da uyandı ve onun ayak sesine Emir de uyandı.Hayatında ilk kez bu kadar geç kalktı.Zor geçen altıncı güne de değmiş olmuştu.
Fakat sonra herşey yine
zorlaşmaya başladı.Bugün Emir’i hiç uyutamadım.Düşünebiliyor musunuz?Benim daha bir yaşına yeni gelmiş olan bebeğim,onbir saat uyanık kaldı!!!Yaklaşık bir saat,Kerem’le dışarıda
pusetinde sabah uykusu uyutmaya çalıştık,uyumayınca vazgeçtik,öğlen uykusunu
bekledim ve öğlen uykusu için evde iki buçuk saat uğraştım,o kadar çok ağladı ki
artık ben de ağlamaya başladım.Kucağıma alıyorum öpüyorum,seviyorum
susuyor,yatağına koyuyorum yine ağlıyor.Kerem nöbeti 2 kere devraldı,o da
başarılı olamadı.Pes etmeme ramak kalmıştı,en sonunda uyutmaktan vaz
geçtim.Çünkü alıp kucağımda uyutsam bir haftalık emek boşa gidecek ve kafası
iyice karışacak.Hep okuduklarım ‘bir kez uyku eğitimine başaldıysanız devamını
getirin’ yönündeydi,ayrıca bir daha bu kadar güçlü olabilirmiyim onu da
bilmiyorum.Bu sebeplerden dolayı Emir’i uyutmaktan vazgeçtim.Saat 19.00 ‘de
uyku rutimize başladık.Mama hazırlandı,banyo yapıldı,pijamalar giyildi,biraz
aşk yaşandı sonra mama içilirken gözler kaydı.Uyumaması gerekiyordu,bebek yatağa konmadan uyursa o gün eğitim yalan oluyor.Konuştum bu
yüzden,gözler yarı açık mamasını bitirdi.Emziğini verdim ve yatağını
koydum,yüzüme bile bakmadan arkasını döndü ve bir saniyede uyudu.Artık
düşünecek,inat edecek,savaşacak hali kalmamış,resmen bayıldı.Zaten eğer
bayılmasaydı nasıl dayanırdım bilmiyorum.
Kafamı karıştıran şeyler yok değil.Mesela benimle oyun
oynamak için emziğini yataktan aşağı atıyor,belki 20-30 kere,ben de her
seferinde kalkıp veriyorum çünkü emzikle uyuyor ama bunu kullanmaya başladı gibi
geliyor.Sizce vermem mi iyi,vermemem mi?Ben çözemedim.Ayrıca geceleri çok
ağlayarak uyanırsa kıyamamıyorum,alıyorum kucağıma ama sallamıyorum ve tamamen
uyumadan yatağına geri yatırıyorum.Kendi kendine uyuyor sonuçta değil mi?Sizce
doğru mu yapıyorum?Fikri olan var mı?
Hem Emir’i ağlatmak istemiyorum hem de kendi kendine uyumayı
öğrensin istiyorum.İkisini bir arada yapmaya çalışırken,vicdanımla
savaşıyorum.Sürekli ağlayan,ağlamasa da bana yalvaran bir bebeğim var ve ben
kendime sürekli ‘Devam et Pelin,o seni sadece alışkanlıktan istiyor,alıştığı
şekilde uyumak istiyor’ diye telkin ediyorum.Biliyorum aslında onun için iyi
olan birşey yapıyorum ve Emir’e kendi kendine uyuyabileceğini öğretmeye
çalışıyorum ve bu kötü birşey değil.En azından bence değil.Fakat ne olursa
olsun anne yüreği dayanmıyor,onun hep mutlu olmasını istiyorum.
Yine de güçlü olmaya çalışıyorum ve hala kararlıyım.Sonuçta
alışkanlıklarımızdan vazgeçmek bizim için bile zor değil mi?Sonuçta o küçücük
bir bebek,hayatı daha yeni öğreniyor,doğduğundan beri annesinin yardımıyla
uyuyor,bu süreç tabii ki kolay olmayacak ama öğrenecek.
Gelişmelerden haberdar edeceğim.Şans dileyin;)
1 yorum
çok teşekkür ederim yazı için ayrıca sitemi ziyaret etmeyi unutmayın http://islamguzelahlaktir.blogspot.com/
YanıtlaSil