Bu sefer ki öyle olmadı.Bu sefer Emir'in ateşini düşüremedik.Hafif bir öksürük ve boğazda dolulukla başlayıp,39.5'a yükselen ateşle hastalığımız başladı,Şubat'ın 6'sında.Ateş çıkıyor,inmiyor.İkinci gece sabaha karşlı kendimizi acilde bulduk.Evde ise sürekli bir ne yapsak durumundayız.Şuruplara şiddetle karşı çıkan oğlumuza ilaç içirene kadar canımız çıkıyor,zorla içiriyoruz,o zamanda kusuruyor.Kusunca korkuyor,ağlıyor.Ağlayınca öksürük tutuyor.Öksürünce bir daha kusuyor.Çok zor haftalar geçirdik inanın.1 hafta sonra ateşi düşürmeyi başlayınca,hele ki antibiyotik kullanmadan düşürmeyi başarınca,dünyalar benim oldu.hastalığı yenerek,bir zafer kazanmış edalarıyla normal hayatımıza döndükten tam 6 gün sonra Emir tekrar ateşlenince,kelimenin tam anlmaıyla,kolum kanadım kırıldı.Elim kolum düştü,ağlamak istedim,ağladımda.Kendimi Emir'İn büyük bir hastalığımı var acaba senaryolarıyla korkuttum.Meğersem bu da olabilirmiş,bu da normalmiş.8 gün süren daha da inatçı bir ateşle antibiyotiksiz başa çıkmadık.Doktoru günde iki kez arayıp,'normal mi?Kötü birşey mi var diye'  kendimi rahatlatmaya çalışsamda rahatlatamamdım.

Herkes diyor ki,'bebek bu,böyle büyüyecek,ateşlenicek,ateşlencekki bağışıklık sistemi böyle güçlenecek'.Bunları siz de onaylıyorsunuz aslında,hak veriyorsunuz,fakat işte yaşarken hiç öyle normal birşeymiş gibi gelmiyor.Sanki sadece sizin çocuğunuz hastaymış,en çok o acı çekiyormuş,hayatının en kötü zamanlarını geçiriyormuş gibi geliyor.

Düşünsenize,çocuğunuzu bütün gün ilaçlar,fitiller,soğuk kompresler ve banyolarla perişan ediyorsunuz.Büyük planlamalarla,şu saatte şu ilacı,bu saatte bu ilacı,yatmadan önce duşu diyerek,bu sefer ateşi çıkmadan 3 saat geçecek kendinizi motive ediyorsunuz.Çocuğunuz zaten yorgunluktan anında uyuyor,siz 5 dakikada bir odasına girip,stresten deli gibi atan kalbinizle kulağından ateşini ölçüyorsunuz.Ölçülürken geçen o 3 saniyede kalbiniz duracak gibi oluyor.Görüyorsunuz ki,her ölçtüğünüzde ateş biraz daha yükseliyor,38.5 'i görünce 'belki düşer,birazcık daha mı uyusa' demenin bir işe yaramayacağını farkediyorsunuz.Daha uyuması üzerinden 45 dakika bile geçmemişken,onu uyandırmak zorunda olmanızın kalbinizi acıtmasını görmezden gelmeye çalıuşarak,incik tulumuyla sıcacık olmuş perişan miniğinizi kucağınıza alıyorsunuz.Ağlıyor,niye beni uyandırıyorsun diye,ateşten gözlerini açamıyor.Bir daha ölçüyorsunuz ateş 39 olmuş.Ne ara 39 oldu,niye bu kadar hızlı yükseliyor diye paniklerken,hemen banyoya gidiyorsunuz,suyun ısısı ayarlanıyor.Banyoya gireceğini anlayan çocuğunuz,iyice ağlamaya ve size sıkı sıkı sarılmaya başlıyor.Sizi onu zorla banyoya sokuyorsunuz,suyla kandırmaya çalışıyorunuz ama o çok sevdiği banyodan bile artık nefret ediyor.Deliler gibi ağlıyor.Banyodan çıkarıp fitil yapıyorsunuz,daha çok ağlıyor.Sürekli ateş ölçüyorsunuz diye ağlıyor.Her yerine soğuğa yakın bez kompresler yapıyorsunuz,ağlıyor!Çareyi,telefonda buluyorsunuz.Zararlıymış,oymuş buymuş umrunuz olmuyor.Telefonda Duck Tv'yi açıyorsunuz ve susuyor.Sonra kendi videolarını izletiyorsunuz,hafifçe gülümsüyor bile.Oh diyorsunuz,bu telefonalar iyiki var.Yaklaşık 1 buçuk saat sonra ateş 38'e düşüyor ve dayanamayıp uyuyakalıyor.O uyurken kompreslere devam ediyorsunuz,belki 37'yi görürüz diye.Görür gibi oluyorsunuz.Hemen siz de yanına uzanıyorsunuz,içiniz bir damlacık rahat etmiş gibi oluyor.1 saat sonra ateşin 38.4 olduğunu görünce,gözleriniz doluyor.Yorgun olduğunuz,4 gündür toplasan 6 saatten fazla uyumamış olduğunuzdan değil,aynı şeyleri oğlunuza yine yaşatacağınız için.Onun ağlatacağınız için.

Biz bu şekilde toplamda yaklaşık 15 gün geçirdik.Bu 15 gün,her gün dua ettim.Allah'ım hasta olan bütün çocuklara şifa ver,annelerine ve ailelerine sabır ver,güç ver diye.Bir ateş bile içimizi bu kadar acıtırken,daha kötüleriyle uğraşan o kadar çok çocuk var ki...Düşünmesi bile mahvediyor beni.

Emir şuan iyi.Sadece huyu bozuldu biraz:)Çok asabilleşmeye ve bana baya bir gıcık olmaya başladı haspam.Tabii tüm acıları ona çektiren bendim ya.Mama sandalyesine oturturken kıyamet koparıyor,ilaç içiricem zannediyor,altını değiştirmek için yatırsam kıyamet koparıyor fitil yapıcam zannediyor.Banyoya girerken,üstünü değiştiririken,oyun oynarken,herşeye itiraz ediyordu.Acaba 2 yaş sendromuna mı giriyor şimdiden,acaba artık hep böylemi olucak derken,2 gün önce  eski haline döndü.Sakinleşti,enerjisi geldi.Eski mutlu ve herşeye gülen ve herkesi öpen Emir oldu:)

Anne olmanın bir başka tarafıyla tanışmış oldum bu tecrübeyle.Daha önce bu kadar sevebileceğimi bilmezdim diyordum ya,şimdide bu kadar sevdiğim bir insanın hasta olması karşısında ne kadar üzülebileceğimle tanışmış oldum.Bebeklerimiz,çocuklarımız hiç hasta olmasa keşke.Burunları bile akmasa,hepsi sapasağlam olsa.En kötü halimiz böyle olsun inşallah.Sağlıkla geçen her anımız için şükretmek gerek.

Tüm hasta miniklere tüm kalbimle acil şifalar diliyorum.