Evet,başlıktan da anlaşılacağı gibi,eskilere gittim yine ben.Çok yakın bir zamanda 30 yaşına girecek olmak beni etkilemiyor diyorum ama acaba son günlerde bu kadar herşeyin ne kadar değiştini düşünmem,buna mı bağlı?

Küçükken tek istediğim şey büyümekti,hep 30 yaşına girdiğimde nasıl bir kadın olacağımı merak ederdim.Ne yapıyor olacağım,nasıl görüneceğim,nasıl bir hayatım olacak?

Büyümenin getireceğini sandığım o özgürlük, gözümde büyüttüğüm gibi  önemli gelmiyor artık.Çünkü o zaman ihtiyacın olan özgürlüğün tanımı,kısaca anne ve babadan ayrı bir hayat isteği,zamanla değişiyor.Hayat şartları ve yaptığın seçimler sana iser istemez bir kısıtlamlar getiriyor,bunun adı kısıtlama değil,sorumluluk sanırım.

Sorumluluklarla birlikte,hepimizin birbirine ayırdığı süre azalıyor ve birbirimize zaman ayırabildiğimiz zamanlarda ki paylaşımlar da farklılaşıyor.Mesela ben son ne zaman karnıma ağrılar girecek kadar güldüğümü hatırlamıyorum.Düşünüyorumda,ne çok gülerdik eskiden.Bir cümleye,hatta bir kelimeye…Gözümüzden yaş gelene kadar gülerdik,karnımız kasılırdı.O kadar çok gülerdik ki,gülmemeyi başarmak için o kişinin yanından kalkmam gerekirdi…Artık okadar çok gülecek kadar vaktimiz yok sanırım.İnsanlar her söylediklerini tartarak  konuşuyor,herkes çok dikkatli..Karşımızdakini kırmaktan yada hakkımızda kötü birşey düşünülmesinden korkarak,ağzımızdan çıkanı yüz kere düşünür olduk.Hep birşey ispatlamaya çalışıyoruz.Sohpetler hep kendi etrafımızda dönsün istiyoruz.Bizim hayatımız,bizim yaşadıklarımız,bizim fikirlerimiz…Hep karşındakini birşeylere ikna etme çabası…Şanslıysak,geçmişten getirebildiğimiz dostlarımız varsa,onlarla özlediğin samimiyeti yakalayabiliyorsun.Yine de tam olarak eskisi gebi değil,belki de tam olarak eskisi gibi olsa tuhaf olurdu değil mi?Değişmek ve büyümek hayatın bir gerekliliği…

Fakat herşey daha keyifliydi eskiden.Mesela saatlerce yapılan telefon konuşmaları olurdu,manasızca….Okulda yeni gördüğüm arkadaşımla ,eve gelince 1 saat telefonda konuşurduk.Annem kızardı,’yeter kapat şu telefonu’ diye.Kapatmazdık yinede,5 dakika fazla uzarsa o sohpet,kardı bizim için…

Birbirimizin evinde kalırdık,uykusuzluktan bayılana kadar konuşurduk...Ne konuşurduk acaba o kadar?

Pijamalarla otururduk televizyonun karşısına,dünyanın en saçma programını izlerdik birlikte.Pijamaları akşama kadar çıkarmazdık,saçımız başımız karışmış,yüzümüz gözümüz şişmiş…Bir gün içinde kaç film izleyebileceğimizi düşünürdük.

Başkalarını ve kendimizi mutlu etmek daha kolaydı,bunun için daha çok istekliydik sanki ve kesinlikle daha doğaldık.

Daha mı az düşünüyorduk acaba?Bu yüzden mi kaybettik bazı şeyleri?

Sorumluluklar olmasaydı kaybetmeyecekmiydik o büyüyü?

Birine telefon açmak bile yük geliyor çoğu zaman.Bir misafir ağırmak,bir sofra kurmak,iyi bir sohpet etmek için bir sebep gerekiyor,plan yapmak gerekiyor.

‘Haftasonu sizde kalmam lazım’ ya da ‘bugün sana mutlaka uğramam lazım’ diyebilen kişilerdik eskiden.Ya da sormadan sadece kapıyı çalıp gelebilenler vardı.Benim artık ailem haricinde,en az 2 kez mesajlaşmadan ve  telefonla konuşmadan kapım çalmıyor.

Değiştik,büyüdük…Ya da değişimlere bahane bulmak için büyümeyi kullanıyoruz.İş güç,çocuk çocuk,ev….derken geçiyor zaman,iyice kayboluyor büyü…

Bundan 30 sene sonra hala iyi ilişkilere sahip olmak istiyorsak daha çok çaba göstermeliyiz sanırım.Sevdiklerimize ve bu günümüze daha çok sahip çıkmalıyız.Daha çok  yanında olmak,mesafeyi bahane etmemek,trafiği düşünmemek,telefon açmayı ertelememek,önemli günlerde yanlız bırakmamak,bazen bıktırana kadar kapıyı çalmak,bazen ‘off’ latana kadar aramak,merak etmek,sesini duymak,ayıp mı olur diye düşünmemek,üşenmemek,gurur yapmamak,rahat olmak,affetmek,sarılmak,iltifat etmek,birlikte ağlamak,birlikte içmek ve en önemlisi karnına ağrılar girene kadar gülmek lazım….:)

Geçmişi ve bugünü sık sık kıyasladığım bir moddayım ben bu aralar.En çok da,gün bitiminde Emir’i yatağa yatırıp üstünü örttüğümde, onun yerinde olmak istediğimi farkediyorum son günlerde .Annemin ve babamın küçük kızı olmayı özlüyorum,çocuk olmayı özlüyorum…Keşke 1-2 günlüğüne  eski odama ve yaşantıma dönebilsem diyorum ama 1-2 gün sonra geri geliyim,Emo’yu özlerim:)

Herkese sevgi dolu bir hafta diliyorum….