Herkese günaydın,

Bu sabah yine 07.00'de 'anneeee,gel' sesiyle uyandık.Evet artık anne gel diyor Emir:)Ben genelde sesi duymamazlıktan gelip,yatakta bir süre daha oyalanmaya devam ediyorum.Çünkü yaklaşık 30 dakika kendi kendine takılabiliyor.Sonra isyan çığlıkları başlıyor:)

İsyan çığlıkları geldiğinde hala yataktan çıkmak için gücüm yoktu,çünkü tatilimiz bize yaramış olsada,Emir'e pek yaramamıştı.Uyku eğitimizden eser kalmamıştı.1 ay uğraşıp başardığım ve yaklaşık 3 ay başarıyla uyguladığım uyku eğtimi,bir haftalık bir düzen değişikliği ile yerle bir olmuştu.Dolayısıyla artık geceleri deli gibi ağlayan bir bebeğim vardı.Uykusuzluğa alışıldığı gibi,uyumaya da çabuk alışılıyor,deliksiz 6 saat uyuabilmeyi çoook özlediğim ve tekrar uyku eğitimi disiplinine girmemiz gerektiği gerçeğini kendime hatırlattığım bir güne uyandım.Kerem Emir'i bizim yatağımıza getirdi ve birisi beni dudağımdan uzun uzun öptü:)Gözümü açtığımda karşımda sırıtan minicik bir adam vardı:)İşte o an gece ona çok sinirlendiğimi ve uykusuzluğumu şıp diye unutup,gereken enerjiyi onu mıncırarak toparladım.


Kerem'e,uzun zamandır Emir'in altını değiştirmediğini hatırlatıp,bu işten sıyrılmamın mutluluğuyla kahve yapmaya gidince,içerden Kerem'in 'Pelin yardım etmelisin' sesi geldi.'Yani binde bi kere altını değiştiriyorsun,onda da beni çağırırsan ne anlamı kalır' diye söylenerek Emir'in odasına gidince karşılaştığım manzara pek açıcı değildi.Evet,bu iş tek kişilik değildi,bu sabah alt değiştirme operasyonu  için ekip işi gerekiyordu.Gördüklerim karşısında ağlasam mı gülsem mi diye düşünürken Emir  elindeki  bebe yağını yüzüne ve saçına fışkırmayı da başarınca,pes ettik ve kendisini banyoya sokmaktan başka çaremiz olmadığını kabullendik.


Banyo yapıldı,saçlar kurutuldu,çamaşırlar yıkandı,  duvarlar ve yerler silindi:),etraf temizlendi,sonunda kahvaltı hazırlıklarına geçilebildi.Kerem bizim kahvaltıyı,ben Emir'in kahvaltısını hazırlarken,bu sabah rüyamda ne gördüğümü düşünmeye başladım.Bir şey görmüştüm ama hatırlamıyordum,sadece hissi vardı,gıcık olma hissi:)Bazı kişilere çok sinirli uyandığıma göre muhtemeln rüyamda bişeyler yaşadı diye düşünürken,gerçek hayata döndüm.Rüyamda bana ne yaptıklarını hatırlamayınca,ben de gerçek hayattan kızacak birşeyler buldum.Eski defterleri açıp,Kerem'e de anlattım.Neyse ki bana hak verdi,bir de ona gıcık olmam gerekmedi:)




Emir bey ve Kerem bey kahvaltı etmeye koyuldular,ben ise Emir'e kahvaltısını ettirmeye.Artık Kerem'le birlikte kahvaltı edemiyoruz,deniyoruz,çabalşıyoruz,olmuyor,ya ben Emir'İn kahvaltısını yedirirken geç oturuyorum masaya,ya Kerem işe gitmek zorunda oluyor,ya da bazen ben tam sofraya oturuyorum,Kerem kalkmak üzere oluyor,bari biraz eşlik edeyim diye 5 dakika oturuyor,o zaman da Emir oyun oynamak isteyince,alıp onu oyalamaya koyuluyor.Bu sabah yine Kerem'in kahvaltısı erken bitti,Emir'in kahvaltı yedirme görevini o devraldı,ben de sofraya oturdum.


Hepimizin karnı doydu.Baba işe gitti.Anneyle bebesi çanta hazırlamaya koyuldu.Bugün anneanne günü.Çünkü annenin çalışması gerek.Bu sefer
bölük pörçük değil,konsantre olarak,saatlerce çalışması gerek.Arada böyle günler gerekiyor yoksa hiç birşey yetişmiyor.3 öğün yemeklik malzemeler ve yedek kıyafetler  şaşırtıcı bir hızla  hazırlanıp bitince,bu işte baya ustalaştığımı farkettim.Artık evden çıkmam 1 buçuk saat sürmüyordu.Emir bey de üstünü giydi,bende giydim ve sonunda kendimizi kapıdan dışarı atabildik.Kar maduru olduğumuzdan dolayı bir kaç gündür evdeydik,4 gündür sadece kar topu oynama dışarı çıkabilmiştik.Bu sebeple Emir baya mutluydu.'Attaaaaaa' diyerek ve kahkahalar atararak anneannenin evine ulaştık.

Anneannenin kapısını çaldık.Eskiden kucağımdayken kapıyı çalıyordum,sonra elinden tutarak çalmaya başladım,şimdi ise Emir yanımda kendi başına dururken çaldım çapıyı.Kapı açıldı Emir küçük bir yardımla kendi başına içeri girdi.Her gün en az 3 kez içimden geçirdiğim şeyi yine geçirdim.'Ne ara bu kadar büyüdü?'

Emir annemin kedilerinin peşinde çılgınca koşmaya başlarken,ben montumu bile çıkarmadan gitmeye karar veridm.'Emir bye bye,ben gidiyorum' dedim ve el salladım.Eskiden arkamdan deli gibi ağlayan çocuk,bana el sallayarak içeri gitti.Ufak çaplı bir şok geçirdim.Mutlu oldum,içim acımadan kapıdan çıktım ilk kez.

Arabama doğru ilerlerken,beynimin 'mantıksız anne' modu devreye girdi.'Artık bana eskisi gibi ihtiyaç duymuyor mu acaba,bir kaç ay sonra iyice yüzüme bakmayacak kesin' diye düşünerek içimi kendi kendime acıttım.Sonra kendime kızarak arabayı çalıştırdım.Zor kısımlar yavaş yavaş bitioyordu,Emir 8 aylıkken başlayan ayrılık korkusunu da atıyordu,bu civarlarda geçeceğini okumuştum zaten,herşey yolundaydı,daha ne istiyordum?İçim rahattı,kendimle başbaşaydım.Acelem yoktu.Markete uğrayıp,bir türlü almaya fırsat bulamadığım kovayı ve ampülü aldım.Bunun gururuyla eve geldim:)

Eve geldiğimde saatin daha 10.30 olduğunu ama benim yorgun olduğumu farkettim.Fakat içim kıpır kıpırdı.Bilgisayar başına oturdum,montaj programını açtım.Bir iç çektim ve montaja başlamak yerine Safari'ye tıkladım.Blogumda tamamlanmaya bekleyen,3 tane taslaklara kayıtlı yarım
kalmış yazıyı bitirmek istedim fakat onun yerine yeni bir sayfa açtım ve bunları yazdım:)

Sizin evde bugün durumlar nasıl?:))

Artık çalışma zamanı...Herkese sevgiler...