Sanırım 'çocuk ne zaman?' cümlesinden sonra en çok duyduğum cümle 'Kardeş Şart'.
Sadece duymuyorum,okuyorum,izliyorum,her yerde karşıma bu iki kelimeden oluşan cümle çıkıyor.

Ben tek çocuğum.Annem ve babamın bana küçükken,kardeş isteyip istemediğimisorduğunu  ve benim istemediğimi söylediğimi çok net hatırlıyorum.Niye isteyecektim ki?Annemle babamın tüm ilgisi,sevgisi benim üzerimdeydi,şimdi bu düzeni bozup,herşeyi paylaşmam gerekecekti,ne gerek vardı?Annemler de ikinci bir çocuk sahibi olmak konusunda çok istekli olmayınca,benim de onayımla,tek çocukta durma kararı almışlardı.

Ben güzel bir çocukluk geçirdim.Annem ve babam sevgisini belli edebilen ve dile getirebilen ebeveynlerdir.Aynı zamanda,annem tarafımın çok geniş bir ailesi var,birbirine bağlı,sürekli görüşen,vakit geçirmeye seven bir aile.Dolayısıyla ben hep kalabalıklar içinde,kuzenlerimle içiçe,hatta kardeş gibi büyüdüm.Arkadaş çevrem de genişti,sürekli bir parti,gece kalma planları,organizasyonlar,buluşmalar...yanlızlığı hissedecek vaktim olmadı.Şanslıydım.

Filmlerde izlediğim kalabalık aile tablolarına,biraz özenerek baksamda,tek çocuk olmanın harika olduğu fikrini uzuuunn bir süre savunmaya devam ettim,taa ki yetişkinliğe girmeye başlayana kadar.Sanırım 25 yaşıma yaklaştığımda ya da o civarlarda, fikrimin değiştiğini hissettim.

Bu değişimin ilk belirtileri,evlendiğimde kalabalık bir aile isteme istediğimle ortaya çıktı.Daha sonra annemleri sıkıcı olmakla suçlayarak,evimizin huzur evi gibi olduğundan söylenerek,aile yemeklerimizin çok sessiz geçtiğiden şikayet ederek devam etti.Şimdi ise,etrafımda kardeşi olan herkese imrenek baktığım bir durumdayım.

Tek çocuklar hakkında pek çok ön yargı vardır,bilirsiniz.Tek çocuklar,bencildir,şımarıktır,paylaşmayı bilmezler,kıskançtırlar ve problemli olurlar....bu liste uzar gider.Ben bu fikir hakkında çok objektif bir yorum yapabilceğimi sanmıyorum ama yinede çocukların karakterlerini etkileyen faktörlerin kardeş sahibi olmak değil,genetik ve aile eğitimi ile ilgili olduğunu düşünüyorum.Kardeşi olmayanların kardeşi olanlara oranla,paylaşma konusunda daha yetersiz olmaları ve yanlızlığı daha fazla tercih etmeleri ise kendimde ve çevremde en çok gözlemlediğim dez avantajlardan bazıları.

Kardeşi olan bir çok yakınımdan,senelerdir tecrübe ettiğim bir çok yakınma var.Hepsi birbirine benzer cümleleri ilişkimiz sürecinde mutlaka bir kez sarfetmişlerdir;''keşke tek çocuk olsaydım..annemler onu daha çok seviyor...iletişim kuramıyoruz...yaş farkımız çok...ona gıcık oluyorum...karakerlerimiz çok farklı...kardeşim varda ne oluyor...'' en popüler olanlar.Onlar bunları söylerken ise ben içimden gülümsüyorum.

Ya siz delimisiz sevgili kardeşlerinden yakınınlar,hayatınız boyunca size katlanmak zorunda olan,ne yaparsanız yapın sizi sizden daha çok seveceğini bildiğiniz bir canınız daha var sizin.Ne kadar şanlısınız biliyor musunuz?Allah korusun,aileme birşey olsa ne yapacağım diye düşünüyorum ben.Halbuki benden bir tane daha olsa fena mı olurdu?Omuzunda ağlayabileceğim,beni ailem kadar iyi tanıyan biri daha olsaydı fena mı olurdu?Ne olursa olsun yakın arkadaşım olacağını bildiğim,her şeyimi paylaşabildiğim biri daha olsaydı,hatta en yakın arkadaşım olsaydı.Bu birazda komşunun tavuğu,komşuya kaz gözükür meselesine benziyor sanırım:)

Ben,eğer imkanlarımız el verirse bir çocuk daha sahibi olmak istiyorum.Kendim için değil,Emir için.Sırtını yaslayabileceği bir canı daha olsun diye,en yakın arkadaşı olsun diye,en çok kavga ettiği,en çok gıcık olduğu ama yinede en çok sevdiği olsun diye,bizim dedikodumuzu onunla,onun dedikodusunu da bizimle yapsın diye:)

Kardeş şart mı?Bence değil.Fakat kardeş sahibi olmak çok güzel.