Etrafımda bir çok arkadaşım bu aralar hep aynı soruyor bana?Çocuk sahibi olmak için hazır olduğunu nasıl anladın?Nasıl hissettin?

Çocuk sahibi olmaya karar vermek başlı başına bir olaydı benim için.''Hazır mıyım?'' sorusu hep aklımda,beni ara sıra yokluyordu,özellikle çevredikilerin 'Bebek ne zaman?' sorusuyla.Ama uzun bir süre cevabım hep aynıydı 'daha değil'.Çünkü daha değildi.Emindim.Keremle gezmek,tembellik yapmak,sorumluluk olmadan yaşamak,partiler vermek….daha doymamıştım bunlara.Ayrıca daha ben kimdim?Hayatımda herşey yoluna girmiş miydi?Yapmak istediklerimi başarabilmiş miydim?Kendimi bebeğe bakabilecek kadar güçlü ve sabırlı hissediyormuydum?Psikolojim bunu kaldırabilecek kadar sağlam mıydı?Bütün soruların cevapları olumsuzdu.Daha anne olmaya hazır değildim.

Evliliğimizin 2. senesi dolduğunda,eşim hazırdı.Gerçi o hep hazırdı.Ama 2 seneyi doldurduğumuzda 'ne zaman çocuk yaparız?' demeye başlamıştı.Allahım o sordukça bana geliyorlardı,çemkirip duruyordum,hep o bencilce olan aynı cevabı verip susturyodum onu,'ben hazır olunca çocuk yaparız'.
Hayatım aynıydı,ben aynıydım,yapamak istediklerim cesaretsizliğimle hep rafta kaldırılmış bekliyordu.Bunların üzerine bebek nasıl olabilirdi ki?

Evliliğimizin üçüncü yılına girdiğimizde,hazır değilim cevabım,acaba nasıl olura dönüşmeye başladı.Hala çocuk fikri beni korkutsa da,merak etmeye başlamıştım,kendime sormaya başlamıştım.Bu nasıl oldu inanın hiç bir fikrim yok.Sadece bir gün uyandım,ve 'acaba ne zaman çocuk sahibi olsak?' diye sormaya başladım kendime.Bunun yaşla mı,yaşanmışlıkla mı,bazı şeylere doymakla mı yoksa gerçekten biolojik saatle mi alakalı olup olmadığını bilmiyorum.Ama 2-3 ay içinde,kızım mı oğlum mu olur,adı ne olur,ona ne güzel bakarım diye düşünmeye başlamıştım.Eşimle bunu paylaşmaya başladım ve tam olarak 3 buçuk yıllık evliyken ben hamileydim.

Hamile olduğumu resmen hissetmiştim.Çocuk işini oluruna bırakmaya karar vermiştik,zaten en az 6 ay hamile kalacağımı sanmıyordum,etraftan ve doktorumdan duyduğum buydu.Hatta 1 seneye kadar endişelenmeye gerek yoktu.Bende olayı böyle kabullenip,yaza hamile kalırım diye kendimi inandırıp,hayatıma devam ettim.O sıralar,yakın bir arkadaşımla haftada 2-3 gün buluşup bizim evde yoga yapıyorduk.Ben o gün yoga yapmak istemediğimi hatırlıyorum.Ayrıca canım 2 gündür kahve içmek istemiyordu,bunlar biraz saçma belirtiler tabii,tıbbi bir açıklaması olduğunu da sanmıyorum:)Ama tek belirtilerim buydu ve de içimdeki his.Daha yaza çok vardı,daha şüphelenmek için erkendi,fakat içime bir kurt düşmüştü.Kendi kendime,kesin psikolojik diyordum,hamile olamam,bilinçaltım bana bir oyun oynuyor diyordum.Ama kalbim pır pır.

O gün yogayı erken bitirdik ve arkadaşımla durumu paylaştım.Bizde bir heyecan bir heyecan,'neden olmasın?','ya hamileysen','ay çok heyecanlı?','hadi test alalım' ama ben 'daha değil,biraz daha geçsin' diyordum.Bu olaydan 2 gün sonra ben artık uyuyamamaya başlayınca,kimseye birşey söylemeden sabahın köründe kalkıp eczaneye gittim.2 tane test aldım,eve geldim,tv'yi açtım,kahvaltı hazırladım.Heyecandan kalbim çıkıcak ama niyeyse olayı bir geçiştirmece peşindeyim.Aslında niyeyse değil,nedenini biliyordum,hayatımda ilk kez hamile olup olmadığımdan şüphelenmiştim ve her ne kadar inkar etsemde,'Allah'ım nooooolurrrr,inşallah hamileyimdir' diye dualar ederken buluyordum kendimi.Bu yüzden negatif sonucu görüp hayal kırıklığına uğramaktan korkuyordum.Ama kahvaltı edemedim,daha fazla erteleyemedim,ne olacaksa olacaktı,gittim testleri yaptım ve ikinci çizgiyi gördüm.Ellerim ağzımda,ağzım açık evin içinde milyon tane tur attım.Bacaklarıma kadar titriyordum.Eşimi saçma bir bahaneyle korkutarak işten eve çağırdım,yüz yüzeyken haberi paylaşmak istemiştim.Söyleyince inanmadı,bi süre onu inandırmaya çalıştım,testleri gösterdim.İkimizde şoktaydık niyeyese,doktora gittik ve bebeğimizin oluşacağı keseyi gördük.Ben 4 hafta 3 günlük HAMİLEYDİM!

Hamilelik sürecim,belirtilerim,yaşadıklarım ayrı bir yazı konusu,o yüzden o detaylara girmiyorum fakat konuyla ilgili olarak,hamileliğimin 32. haftasındayken ben aşırı panik olmaya başlamıştım.Bir kere hala çocuk sahibi olacağımın farkında değildim,bunun nasıl birşey olacağı hakkında hiç bir fikrim yoktu.Hem çok mutluydum,dinlediğim her şarkıyı oğluma söylüyormuşum gibi düşünüp duygulanıp ağlıyordum,her anneye gülerek bakıyordum,Emir'in odasına gidip onun yatağında yatacağı günleri düşünüp hayaller kuruyordum,doğacağı günü iple çekiyordum ama aynı zamanda,ne yazık ki kafamın içinde bir başka Pelin daha vardı.Bu Pelin korkudan üç buçuk atıyordu ve sürekli aynı şeyleri düşünüyordu.'Ben nasıl çocuk bakıcam?Nasıl bir anne olucam?Ya çocuğum beni sevmesse?Ona yetebilicekmiyim?Ya sıkılırsam?Çocuğumu köpeğimden daha fazla sevicem dimi?(Biliyorum okurken saçma geliyor ama o zaman bu soru benim için gayet mantıklıydı)' gibi milyonlarca soru kafamda sürekli dönüyordu.Herkes hayatımın tamamen değişeceğini söyleyip duruyordu,ama ben değişsin istemiyordum.Herşey aynı kalsın istiyordum.Hormonlarım tavan yapmış durumdaydı.Her akşam eşim eve geldiğinde aynı soruları milyon kere tekrar edip,deliler gibi ağlıyordum.Aklım gitmişti.Geceleri düşünmekten uyuyamıyordum.

Sonra 11 Ekim günü geldi.39. haftam.Saat sabah 6 buçuk,elimizde çantamız,hastaneye gitmek üzere evden çıktık.Asansör'de Kerem beni kameraya çekiyor,ve ben şunu diyorum 'ben vazgeçtim,hazır değilim.'

Saat 9.30...Emir'in ilk defa ağlama sesini duyuyorum ve işte o an herşey duruyor,endişelerim uçup gidiyor,onları hatırlamıyorum bile.Kafamda ki tüm sorular cevaplanıyor,korkum yok oluyor ve mutluluktan deliler gibi ağlıyorum.Sonra kucağıma geliyor,kucağıma gelince artık ağlamıyor,sakinleşiyor ve hayat yeniden başlıyor.

Sanki biri bir düğmeye basıyor ve içinden başka birisi çıkıyor,hiç birşey umrunda olmayan,sadece kucağındaki bebeğiyle olamak isteyen,kendin için değil,ya ona birşey olursa diye korkmaya başlayan,kendini onsuz düşünemediğin ve hayatında hiç hissetmediği yoğunlukta bir sevgiyle deliler gibi aşık olan biri.Ve işin garibi bu saniyeler içinde oluyor,bir anda anne oluyorsun.Bir anda hazırsın.Yaşayacağın herşeye hazırsın.Yeter ki bebeğin iyi olsun.

Ben 6 aydır anneyim ve bir gün bile aklımdan doğurmasaydım keşke diye geçirmedim,tam tersine keşke daha önce doğursaymışım diyorum hergün.

Fakat kendini anne olmaya daha yakın hissetmek diye birşey varmış gerçekten,en azından benim için öyle oldu ve evliliğinin tadını çıkarmak istemek de çok normal diye düşünüyorum,hatta gerekli,tabii bu da benim fikrim.Ama içine 'acaba mı' diye bir kurt düşen,imkanları veya sağlığı sebebiyle değil de,sadece korktuğu için anne olmayı erteleyen veya hamile olan ama endişeden aklını kaçırmak üzere olan tüm anne adayları,sözüm size…lütfen hiç ama hiç korkmayın!Hepimizin içinde ortaya çıkmayı bekleyen bir anne var ve garanti ediyorum bebeğinizin doğduğu gün,hayatınızın en güzel günü olacak.Evet hayatınız çok değişecek,evet bazen eski hayatınızı özleyeceksiniz ama hiç bir zaman onsuz hayatınıza geri dönmek istemeyceksiniz.Şu an hayatınızın hangi noktasındaysanız,tadını çıkarın.O minnak istediği zaman gelecek ve geldiği gün siz hazır olacaksınız:)

İsteyen herkesin,istediği zamanda,sağlıklı bir bebeği olsun inşallah.

Sevgiler….:)