Bugün tatile 1 günlük mola verip,İstanbul’a geldim.İlk kez Emir’den başka bir şehirdeyim.Çünkü bugün diğer aşkımla olmak istedim.Aslında o bizim yanımıza gelicekti ama gelemedi,hasta olmuş bizsiz.Fakat evlilik yıldönümünü ayrı geçirmek olmaz ki.

5 sene önce bugün,ilk aşkımla evlendim ben.İlk tanıştığımızda minik minik çocuklardık.Bodrum’da sahil kenarında koşuştururduk.Sonra aşık olduk.Çok sevdik,çok kıskandık,çok kavga ettik,çok güldük,çok şey yaşadık…ama hala çocuktuk,olmadı,yapamadık.Ayrıldık.

Ünivesteye başladığım sene karşılaştık tekrar.’Bir daha asla!’ dememişim gibi,sanki hiç bir şey olmamış gibi,kaldığı yerden devam ettik.Biraz daha büyümüş,biraz daha olgunlaşmış hallerimizle.Yeterince büyüymemişiz demek ki,yine olmadı.

2 yıl karşılaşmadık bile.Hayatlarımıza birbirimiz olmadan devam etmeye ancak alışmıştık ki, birgün arkadaşlarımla yürürken,’Kerem mi şu çocuk?’ dedi bir tanesi,arkamı döndüm hızla,bir saniye sürmeden geri çevirdim kafamı,’evet’ deyip hızla ondan uzaklaştım.Çünkü yüzyüze gelirsek ne olacağını biliyorum,karşılaşırsak aklımın ışık hızıya ona kayacağını biliyorum.

Aslında yüzyüze gelmek şart değilmiş,o bir saniyelik görmek bile yeterliymiş aklıma girmesi için.Aklıma girmesiyle hayatıma girişi bir oldu ve bu sefer tekrar devem etmedik,bu sefer baştan başladık.Bu sefer farklıydı çünkü.Bu sefer emindim.Bu sefer içimde zerre kadar kuşku kalmamıştı.

O günden sonra bir daha ayrılmadık.Ve o günden beri her gün şükrediyorum,her gün’ iyi ki’ diyorum.İyi ki minicik çocuklarken tanımışım onu diyorum.

Yaşananan  ve paylaşılan o kadar çok şey var ki,yazsam hikayeler bitmez.Birlikte büyüdük biz,bundan sonrada birlikte yaşlanmak tek dileğim…